«Εγώ, μια χαρά είμαι,…… δεν έχω απολύτως τίποτα……. Δεν έχω στεναχωρηθεί καθόλου,……… Εσύ που έχεις το πρόβλημα, εσύ να πας…….». Πραγματικότητα, άρνηση ή αμηχανία;

Ακούγονταν πολύ συχνά αυτές οι φράσεις από τα στόματα ορισμένων αντρών όταν «έπεφτε» στο τραπέζι η ιδέα της επίσκεψης σε ψυχολόγο. «Να πας εσύ» έλεγε ο άντρας στην γυναίκα «εμένα άσε με». Ακόμα και αν η αφορμή ήταν για τα παιδιά η δυσκολία να αποδεχθεί ένας άντρας ότι θα μπορούσε να επισκεφθεί έναν ειδικό ακούγονταν αβέβαιο έως εξωπραγματικό και όντως μ’ αυτή την αρχή που επικρατούσε ο άντρας μεγάλωνε αλλά δεν χωρούσαν τέτοιου είδους συναισθηματικές αδυναμίες. Στα κουδουνίσματα μιας ταρακούνησης η γυναίκα καλούταν και λιγότερο –πλέον- καλείται να κινητοποιηθεί, να δραστηριοποιηθεί και τέλος να φέρει εις πέρας το θεμιτό αποτέλεσμα.