H Κατερίνα είναι δύο ετών και με επισκέφθηκε πρώτη φορά στο ιατρείο με τη μητέρας της. Είχε κάνει δέκατα, είχε μυξούλες και λίγο βήχα. Η μαμά κάνει ομοιοπαθητική, δεν πιστεύει στα εμβόλια και ψάχνει «ομοιοπαθητικό παιδίατρο» για την κόρη της. Συζήτησα διεξοδικά με τη μαμά της θέματα ανάπτυξης, ομιλίας, συμπεριφοράς, έβαλα τις μετρήσεις του παιδιού στις καμπύλες αύξησης και τις εξήγησα. Είπαμε για τη διατροφή της και για τα εμβόλιά της. Την εξέτασα και, αξιολογώντας την καλή της εικόνα, το ιστορικό και τα φυσιολογικά ευρήματα στην κλινική εξέταση, καθησύχασα τη μητέρα λέγοντας ότι πρόκειται για απλή ίωση. Της είπα πώς να φροντίσει τη μυτούλα της μικρής, της έδωσα οδηγίες για την κατάλληλη χρήση αντιπυρετικών, για άφθονα υγρά, φρούτα με βιταμίνες κατά τις επόμενες ημέρες. Κάναμε κουβέντα για τη μεταδοτικότητα του πράγματος και για το ότι, σε μερικές ημέρες, η ίωση θα κάνει από μόνη της τον κύκλο της.
Μετά από όλα αυτά αισθάνθηκα ότι ολοκληρώσαμε την συζήτηση. Τότε η μαμά σηκώνεται για να φύγει και μου λέει:
«Δηλαδή τι κάνουμε; Τίποτα…»
Με έναν τόνο στη φωνή σα να μου έλεγε «Τζάμπα ήρθα, τέλος πάντων»…
Με έβαλε σε σκέψεις. Πολλοί γονείς είναι ψυχολογικά εξαρτημένοι από την πολυφαρμακία. Πρόκειται για μια αρρώστια που μαστίζει την υγεία των παιδιών μας. Τα μωρά μας παίρνουν φάρμακα για οτιδήποτε, για τη μύξα, για το ρουθούνισμα, για το απλό κρυολόγημα, για το βηχαλάκι, φάρμακα χωρίς πραγματική ιατρική ένδειξη στο 99% των περιπτώσεων. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάθε φάρμακο είναι δηλητήριο με πολλές παρενέργειες και με μια επιθυμητή, υπό πολλές προϋποθέσεις, ενέργεια. Η ευθύνη για την κατάσταση είναι δική μας, του συστήματος υγείας. Οι γιατροί είμαστε ανεπαρκώς εκπαιδευμένοι για να ενημερώνουμε σωστά τον κόσμο, η ιδιωτική υγεία είναι έρμαιο πανίσχυρων συμφερόντων φαρμακοβιομηχανιών που θέλουν να πουλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Όπου και να κοιτάξει κανείς βρίσκει φαρμακείο. Η ευκολία να αγοράσεις φάρμακο στην Ελλάδα είναι απίστευτη, ακόμα και αντιβιώσεις χωρίς ιατρική συνταγή.
Πάνω από 90% των κρυολογημάτων και των πυρετών στα μικρά παιδιά είναι απλές ιώσεις, που κάνουν τον κύκλο τους και περνούν μέσα σε λίγες ημέρες. Η ιατρική μόνο σε ένα πολύ μικρό της μέρος είναι χορήγηση φαρμάκων. Η παιδιατρική είναι κυρίως πρόληψη, παρακολούθηση, συζήτηση με τους γονείς, ψυχολογική στήριξη. Στο παραπάνω περιστατικό έδωσα δεκάδες οδηγίες ίσης και μεγαλύτερης αξίας από μια συνταγή για κάποιο άχρηστο φάρμακο που θα ικανοποιούσε την αίσθηση «ασφάλειας» της μητέρας.
Φαρμακοεξάρτηση. Πρέπει «κάτι να πάρει». Η μάστιγα αυτή δυστυχώς ενισχύεται από την ομοιοπαθητική. Οι γονείς οι μυημένοι σε αυτήν είναι και οι πιο φαρμακοεξαρτημένοι! Έχουν οδηγηθεί να πιστεύουν ότι το παιδί χρειάζεται απαραίτητα φάρμακο – ομοιοπαθητικό βέβαια, όχι κλασσικό – για οτιδήποτε, για οποιοδήποτε σύμπτωμα, ακόμα και όταν είναι καλά. Οι βρεφικοί κολικοί χρειάζονται ομοιοπαθητικό φάρμακο, ψυχολογικά θέματα ή θέματα συμπεριφοράς «λύνονται» με ομοιοπαθητικό φάρμακο. Διακρίνω τέσσερις πολύ βλαπτικές επιδράσεις της ομοιοπαθητικής:
1. Επιτίθεται ενάντια σε επιστημονικά τεκμηριωμένες θεραπείες της κλασσικής ιατρικής, όπως είναι η σωστή χρήση εμβολίων και αντιβιοτικών, ισοπεδώνοντας επιστημονικές προσπάθειες και τρομοκρατώντας τους γονείς.
2. Απομακρύνει τις οικογένειες που πιστεύουν σε αυτήν από την παιδιατρική φροντίδα. Πολλοί γονείς αποξενώνονται τελείως από την κλασσική παιδιατρική και τα παιδιά τους παύουν να παρακολουθούνται από παιδίατρο.
3. «Νοσοποιεί» το φυσιολογικό. Σχεδόν κάθε ανθρώπινη κατάσταση μπορεί να είναι νόσος που χρήσει θεραπείας με φάρμακο. Αντίθετα, η τεκμηριωμένη επιστήμη καθησυχάζει τους γονείς για το 90% των προβλημάτων υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, τα οποία λύνονται χωρίς φάρμακα, με οδηγίες και συμβουλευτική, αποτελούν παραλλαγές του φυσιολογικού και περνούν από μόνα τους.
4. Απενοχοποιεί την έννοια του φαρμάκου. Στην κλασσική ιατρική δεν υπάρχει φάρμακο που να μην έχει παρενέργεια, που να μην είναι δηλητήριο. Οι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν ότι δίνουν ουσίες με επιθυμητές ενέργειες αλλά χωρίς καμία παρενέργεια. Αυτό στα μάτια των γονιών νομιμοποιεί τη χρήση των φαρμάκων «ελεύθερα», χωρίς δεύτερη σκέψη για υπέρ και κατά, για αρνητικές συνέπειες από τη χρήση και την κατάχρησή τους.
Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC