Σύμφωνα με έρευνες της Barbara Vitale (1982), τα παιδιά που λειτουργούν με κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο όπως τα υπερκινητικά:
α) έχουν την τάση να σκέπτονται με σχετικά τυχαία διαδοχή σκέψεων, βασιζόμενα στη διαίσθηση τους και όχι στους κανόνες της αναλυτικής λογικής.
β) συνήθως, δεν έχουν σαφή και συστηματικό έλεγχο των παρορμήσεων τους.
γ) δεν συνειδητοποιούν πάντα τα χρονικά όρια που τους επιβάλλονται.
δ) δυσκολεύονται να τηρήσουν το προκαθορισμένο πρόγραμμα αγωγής.
ε) εμφανίζουν συχνά, διάσπαση προσοχής και υπερδιέγερση.
στ) συνηθίζουν να κινούνται κατά τις διαδικασία εκμάθησης και αφομοίωσης.
η) ένας στατιστικά σημαντικός αριθμό5 των παιδιών αυτών, έχουν χαρακτηριστεί ως υπερκινητικά, παρουσιάζοντας –επιλεκτικά– απότοκες μαθησιακές δυσχέρειες κατά τις διαδικασίες αφομοίωσης που αφορούν στο αριστερό ημισφαίριο (ανάγνωση, γραφή, συμβολισμός, λεκτική μνήμη).
Αν και ελκυστική, η παραπάνω θεώρηση θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν βασίζεται σε έγκυρα εμπειρικά δεδομένα, σχετικά με την ταξινόμηση των συμμετεχόντων παιδιών σε ομάδες με κυρίαρχο το δεξί ή το αριστερό ημισφαίριο.
Παρ‘ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι οι στρατηγικές μάθησης στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας απευθύνονται, κυρίαρχα, στο αριστερό – ομιλούν ημισφαίριο, ενώ πειραματικά δεδομένα υποδεικνύουν πως υπάρχει μικρή μεταφορά μαθημένων πληροφοριών από το αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο στο δεξί, κυρίως όταν το είδος της μαθημένης πληροφορίας δεν αφορά λειτουργίες εξειδίκευσης του δεξιού ημισφαιρίου (Σαββάκη, 1996).